Najwcześniejsza historia majątku jest dobrze opisana na Gedanopedii, pod hasłem Konradshammer. Okres po 1887 roku jest nieco gorzej opisany, postaram się uporządkować posiadane informacje.

W 1887 roku utworzono na obszarze majątku królewski ośrodek wychowawczy dla chłopców (Königlische Erziehungs Anstalt).

Jego pierwszym dyrektorem był Joseph Radomski, urodzony 3 stycznia 1848 roku, w 1870 ukończył seminarium nauczycielskie w Grudziądzu, od 1870 roku nauczyciel w zakładzie dla głuchoniemych w Malborku, w 1887 mianowany na stanowisko dyrektora w Konradshammer, dwa lata później, w 1889 roku kolejny awans, tym razem na dyrektora zakładu dla głuchoniemych w Poznaniu, ok. 1900 roku pełni funkcję wizytatora szkolnego w Poznaniu, przechodzi na emeryturę w 1916 roku, zmarł 25 listopada 1929 roku.

Pruski zakład wychowawczy funkcjonował do 1920 roku, w latach 1920-25 nieruchomość jest w rękach prywatnych, w 1925 roku Senat WMG wynajmuje nieruchomość na 10 lat w celu ustanowienia tam zakładu wychowawczego dla upadłych dziewcząt, w tym celu sprowadzono zakonnice z Domu Dobrego Pasterza (Haus vom Guten Hirten). Zakonnice w celu rozbudowy kompleksu emitują w 1929 roku 10 letnie obligacje z zabezpieczeniem hipotecznym, w 1939 roku nie są w stanie spłacić zaciągniętej pożyczki, opuszczają Gdańsk w lipcu 1939 roku a długi pokrywa Senat WMG. 

Nieruchomość przechodzi na własność WMG, 30 sierpnia 1939 roku zaczyna tam funkcjonować Państwowy Dom Starości, w okresie wojennym trafiają tam również osoby objęte niemiecką akcją eksterminacyjną T4, około 1942 roku te osoby (wspólnie z pensjonariuszami szpitali psychiatrycznych w Kocborowie i Srebrzysku) zostają skierowane do Sonnenstein w Saksonii, gdzie zostają zamordowani w komorach gazowych.

Za Jan Daniluk: Zdjęcia nowego Państwowego Domu Starości Wolnego Miasta Gdańska, ulokowanego w dawnym majątku Konradshammer. Oddany oficjalnie po remoncie i rozbudowie 30 sierpnia 1939 r. Nowa placówka zastąpiła dotychczasowy zakład dla trudnej młodzieży, prowadzony przez zakonnice. Dom Starości w Konradshammer oferował miejsce dla 300 pensjonariuszy. Latem 1939 r. był zapełniony ledwie w połowie.

Po 1942 roku kompleks zostaje przekazany w ręce Wehrmachtu, utworzono tam ośrodek dla rekonwalestentów szpitali wojskowych, działa tam również obóz Służby Pracy Rzeszy (Reichsarbeitsdienst), funkcjonował tam do marca 1945 roku.

Budynki przetrwały wojnę i w 1946 roku otwarto tam Sanatorium Nadmorskie "Gedania", przez krótki czas działa tam Ośrodek Szkoleniowy Ministerstwa Administracji Publicznej, w tym samym czasie funkcjonuje tam Szkoła Prawnicza Ministerstwa Sprawiedliwości, otwarto ją 10 grudnia 1947 roku jako trzecią Średnią Szkołę Prawniczą w Polsce.

Po lewej stronie nieistniejący już dwór, po prawej skrzydło powstałe prawdopodobnie w latach 30 XX wieku  

Zdjęcie wykonane przed wejściem głównym do dworu

W szkole odbył się tylko jeden kurs (66 osób) specjalizacji prokuratorskiej, szkoła pod dyrekcją prokuratora Stanisława Marczewskiego istniała do września 1948 roku. W latach późniejszych funkcjonuje tam ośrodek wypoczynkowy, w połowie lat 50tych utworzono tam hotelowiec Stoczni Gdańskiej, w roku 1973 następuje przebudowa (zburzono dawny dwór i przebudowano poniemieckie budynki) i utworzenie Ośrodka Szkolenia Kadr Kierowniczych i Specjalistycznych Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego.

Bryła budynku po rozbiórce dworu i przebudowie pzoostałej części w 1973 roku

W okresie Stanu Wojennego obiekt przekazano PZPR, szkolono tam kadry partyjne.

Po 1990 roku właścicielem staje się Uniwersytet Gdański, utworzono tam Instytut Psychologii.

Ostatecznie obiekt trafił w ręce prywatnego dewelopera Doraco i oczekuje na wybudowanie tam osiedla.

Korzystałem z informacji publikowanych przez:
Dawna Oliwa, Stara Oliwa, Jan Daniluk - Historyk, Gedanopedia.

Jakub Kowalski